Hanna het Hertje en de Zorg voor Mama

In een prachtig, rustig bos vol hoge bomen en zachte varens, leefde een jong hertje genaamd Hanna. Hanna had grote, lieve ogen en zachte, bruine vacht die glansde in het zonlicht. Ze hield van rennen door het bos, spelen met de andere dieren en genieten van het zachte mos onder haar hoeven. Maar de laatste tijd maakte Hanna zich vaak zorgen.

Haar mama, een lief en sterk hert, was de laatste tijd niet meer zoals vroeger. Vroeger rende mama vrolijk mee met Hanna door het bos, maar nu lag ze vaak alleen op een rustig plekje tussen de bomen. Soms keek mama verdrietig en leek ze te moe om te spelen. Hanna voelde een knoop in haar buik wanneer ze zag hoe haar mama zich steeds meer terugtrok. Ze wilde haar graag helpen, maar wist niet precies hoe.

Op een middag, terwijl de zon door de bladeren scheen en de vogels vrolijk floten, besloot Hanna naar haar mama te gaan. “Mama,” zei ze zachtjes, terwijl ze haar neusje tegen mama’s vacht drukte. “Ik zie dat je je niet zo goed voelt. Wat kan ik doen om je beter te maken?”

Mama keek met zachte ogen naar Hanna. “Lieve Hanna,” zei ze, “soms voelt mama zich erg moe vanbinnen, en ik weet dat jij dat ziet. Maar het is niet iets wat jij kunt oplossen, hoe graag je dat ook zou willen. Wat ik het allerbelangrijkst vind, is dat jij blijft rennen en spelen. Zorg goed voor jezelf, want dat helpt mij ook.”

Hanna voelde zich verdrietig en verward. Ze wilde zo graag helpen, maar wat kon ze doen als mama zich zo voelde? Met een zwaar hartje ging ze naar haar favoriete open plek in het bos, waar de zon altijd het felst scheen. Daar ontmoette ze een oude wijze uil die rustig op een tak zat.

“Waarom kijk je zo somber, klein hertje?” vroeg de uil met zijn diepe stem.

Hanna zuchtte. “Mijn mama voelt zich niet goed, en ik wil haar helpen. Maar hoe hard ik het ook probeer, ik weet niet wat ik moet doen om haar beter te maken.”

De uil knikte langzaam, alsof hij heel goed begreep wat Hanna voelde. “Het is heel natuurlijk om je zorgen te maken over iemand van wie je houdt,” zei de uil. “Maar soms kunnen we de pijn van anderen niet wegnemen, hoe graag we dat ook willen. Wat we wel kunnen doen, is voor onszelf zorgen, zodat we sterk blijven. En soms, door goed voor jezelf te zorgen, help je diegene meer dan je denkt.”

Hanna keek verbaasd op. “Maar hoe kan ik voor mezelf zorgen als mama zich zo slecht voelt? Zou dat niet egoïstisch zijn?”

De uil glimlachte. “Nee, lieve Hanna, juist door voor jezelf te zorgen, zorg je voor je mama. Als jij sterk en gelukkig blijft, geef je haar hoop. Misschien kun je kleine dingen doen om haar te laten zien dat je van haar houdt, zoals bij haar zijn wanneer ze zich verdrietig voelt. Maar vergeet niet dat jouw vreugde en energie ook belangrijk zijn.”

Hanna dacht diep na over de woorden van de uil. Ze wist dat hij gelijk had, maar het voelde nog steeds moeilijk om vrolijk te spelen, terwijl mama zich zo moe en verdrietig voelde. Toch besloot ze het advies van de uil te proberen. De volgende ochtend, toen de zon opkwam, ging ze naar mama toe.

Ze ging dicht tegen haar aanliggen en fluisterde: “Mama, ik ga vandaag rennen en spelen in het bos, zoals jij altijd zo leuk vond. Ik weet dat je rust nodig hebt, maar ik zal dicht bij je zijn.”

Mama glimlachte en gaf Hanna een zachte lik over haar wang. “Dankjewel, lieve Hanna. Het maakt me zo blij om te weten dat jij voor jezelf zorgt. Dat helpt mij meer dan je denkt.”

Vanaf die dag leerde Hanna dat het oké was om zich soms zorgen te maken, maar dat ze ook haar eigen geluk moest blijven volgen. Ze bleef rennen, spelen en genieten van het bos, terwijl ze ook zorgzaam was voor haar mama. Ze begreep dat zelfs als mama zich niet altijd goed voelde, hun liefde voor elkaar sterk genoeg was om alles te dragen.

En als Hanna dicht bij haar mama ging zitten en herinnerde ze zich de woorden van de wijze uil: “Door goed voor jezelf te zorgen, help je diegene van wie je houdt.”

Uitleg en Tips voor Ouders en Begeleiders

Dit helende verhaal is speciaal geschreven voor KOPP-kinderen, die vaak geconfronteerd worden met het zien van hun ouders die worstelen met psychische klachten. Hanna het Hertje en de Zorg voor Mama biedt kinderen een veilige manier om te verkennen hoe het is om een ouder te hebben die mentaal niet altijd even sterk is. Het helpt hen te begrijpen dat hun eigen vreugde en zelfzorg belangrijk zijn – niet alleen voor zichzelf, maar ook voor hun ouder.

Hoe dit verhaal kan helpen:

• Herkenbaarheid: Veel KOPP-kinderen voelen zich verantwoordelijk voor hun ouders. Dit verhaal laat hen op een liefdevolle manier zien dat ze wel steun kunnen bieden, maar dat het ook belangrijk is om goed voor zichzelf te blijven zorgen.
• Veerkracht en Zelfzorg: Het verhaal moedigt kinderen aan om hun eigen welzijn te koesteren en laat zien dat het niet egoïstisch is om te spelen en plezier te hebben, ook als een ouder zich niet goed voelt.
• Gesprek openen: Na het lezen van het verhaal kunnen ouders of begeleiders vragen stellen zoals: “Heb jij je weleens gevoeld zoals Hanna? Wat zou jou helpen als je je zorgen maakt?” Dit kan kinderen helpen om hun eigen gevoelens te uiten en ruimte te geven aan hun zorgen.

Helende verhalen zoals dat van Hanna kunnen kinderen ondersteunen bij het vinden van balans tussen zorg voor een ouder en zorg voor zichzelf. Ontdek meer verhalen, meditaties en yoga Nidra sessies op MijnYogaNidra.nl voor rust en emotioneel welzijn, zowel voor kinderen als volwassenen.